Jezioro Dargin jest największym jeziorem spośród sześciu dużych akwenów wodnych, składających się łącznie na kompleks Mamr – posiada powierzchnię 30,30 km2. Ta rozległa połać wodna, mniej więcej po środku szlaku Giżycko – Węgorzewo – Giżycko, liczy 7 km między najdalej wysuniętymi punktami w linii wschód – zachód oraz 5,5 km w linii północ – południe.

Głębokość jeziora osiąga 37,6 m, na dnie – przy Poganckich Kępach i przy Sztynorckim Rogu – zalegają liczne głazy narzutowe, oznakowane znakami kardynalnymi. Nazwa jeziora ma pochodzenie staropruskie i wiąże się prawdopodobnie z bałtyjskim rdzeniem „darg”, oznaczającym wilgoć. Na północy jezioro Dargin oddziela od Kirsajt most sztynorcki oraz wąska grobla, po której biegnie szosa do Harszu.

Od strony południowej granica jeziora przebiega wzdłuż linii pomiędzy półwyspem Królewski Róg (na wschodzie) i fuledzkim cyplem Wysoki Róg (na zachodzie). Na zachodzie granica między Darginem a jeziorem Łabap, będącym „przedsionkiem” Jeziora Dobskiego, przebiega na wysokości niewielkiej wyspy (bardziej zadrzewionej kępy) – Ilmy. Opodal tej wyspy z jeziora Dargin wypływa na północ krótki Kanał Sztynorcki, wychodzący na Jezioro Sztynorckie, które stanowi niejako naturalny port – największą przystań jachtową na północy WJM w Sztynorcie.

W Sztynorcie trwają prace renowacyjne nad przywróceniem dawnego blasku rodowej siedzibie hrabiów von Lehndorffów. W gęstwinie po zachodniej stronie Kanału Sztynorckiego, na wzgórzu nad Darginem, wznosi się neogotycka kaplica grobowa dawnych właścicieli Sztynortu, która obecnie też przechodzi prace renowacyjne.

Statki ŻM przepływają Dargin w zachodniej części, po torze wodnym w linii most sztynorcki – Królewski Róg. Półwysep ten wziął swoją nazwę stąd, iż podczas wizyt króla pruskiego na Mazurach z tego właśnie miejsca zabierała go wraz ze świtą duża łódź motorowa na nocleg w pałacu Lehndorffów w Sztynorcie. Na wschód i północ od Królewskiego Rogu rozlewa się obszerna połać wodna – znakomity akwen żeglarski. Znajdują się tu też dwie niewielkie wyspy, zwane Poganckimi Kępami.

Ku brzegowi wschodniemu jezioro się znacznie wypłyca, tworząc znakomite plaże w rejonie wsi Pieczarki. W nadbrzeżnych, piaszczystych płyciznach można znaleźć okruchy bursztynu oraz tzw. „strzałki piorunowe”, które tak naprawdę są skamieniałymi rostrami szkieletowymi prehistorycznych głowonogów – belemnitów. Przy północnych brzegach jeziora rozciąga się wieś Harsz, gdzie też są dogodne porty i plaże.